HAYATIMIN DESTANI
Bin üç yüz kırk dörtte geldim anadan,
Yazdırmışlar tarih ile yılımı,
Dokuz ay bir sene geçti aradan,
Mevla yürü dedi, açtı dilimi.
Çiçek gibi yavaş yavaş büyüdüm,
Adım adım, korka korka yürüdüm,
Anam babam nazarında bir idim,
Beslerdiler çabuk açsın gülümü.
Üç yaşında bilmez hata işledim,
Beş yaşında ahbabımı taşladım,
Yedisinde okumaya başladım,
Bilmez idim kaderimin dalını.
İki yıl okulda verdim başarı,
Asla arkadaştan kalmadım geri,
Okul petek oldu ben oldum arı,
Çalışırdım çabuk yapam balımı.
Hala seçmemiştim sağ ile solu,
Verdiler elime bomba kapsülü,
Aniden patladı, bilemedim dolu,
Yaktı gözlerimi, kesti elimi.
Anam kayalara çaldı özünü,
Fakir idi tutan yoktu sözünü,
Ay geçmeden ağ bürüdü gözümü,
On yaşımda zindan etti yolumu.
On üç on dördüne girince yaşım,
Nice kazalara çok değdi başım,
Gelmezdi yanıma yaren yoldaşım,
Ahbaplarım sormaz oldu halimi.
On yedide yavaş yavaş saz çaldım,
Gahi devam ettim gahi az çaldım,
Yirmisinde bir ustadan ders aldım,
Derdim ile yar ettim telimi.
Mevlüt İhsani’yim geçti çağlarım,
Fidan idim bar vermedi bağlarım,
Yaprak döktü kuş beslemez dallarım,
Kader eğmiş, doğrultamam belimi.
MEVLÜT İHSANİ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder